Prisc. ars

Prisc. ars 18, 207, 2 - 18, 209, 4

μβλέπω ατ κα ατόν κα ες ατόν. Sic et nos aspicio illi et illum et in illum. Vergilius in I : et alto / prospiciens. Terentius in heautontimorumeno: tibi prospexi. Aristophanes in Babyloniis: ννεύει με φεύγειν οκαδε. Nos quoque similiter adnuit me fugere domum. Et ad dativum di­cunt tam illi quam nos, ννεύει μοι ποιεν, adnuit mihi facere. Attici νδον pro εσω et νδοθεν pro νδον ponunt, adver­bia quae sunt in loco pro ad locum et quae sunt ad locum pro in loco ponentes. Nostros quoque auctores invenimus huiuscemo­di figura utentes. Vergilius in IIII Aeneidos: eiectum litore egen­tem / suscepi, pro ad litus. Illi γκατέσκηψεν ες τόνδε τν τόπον κα ν τδε κα τδε κα περ τόνδε. Nos quoque adstitit illum locum et illo et illi et circa illum. Vergilius in V: olli caeruleus supra caput adstitit imber. Isocrates in Ariopagitico: ν τας αλητρίσιν, pro in loco in quo habitant tibicines. Huic simile Cicero in I invectivarum: di­co te priore nocte venisse inter falcarios, id est in locum ubi sunt falcarii. νεγκν νομα dicunt Attici pro χων. Vergilius in IIII Ae­neidos: egregiam vero laudem et spolia ampla refertis / tuque puerque tuus. Cratinus in poetina: τρ ννοομαι δτα τς μοχθηρίας / τς λιθιότητος τς μς. Similiter nos cogito quae sunt diffi­cultates stoliditatis meae. Illi νιοί τινες. Nostri quoque certi quidam. Τ νεκα est quando praetermittunt Attici. Thucydides in principio: κα τς ατίας προσέγραψα πρτον το μή τινα ζητσαί ποτε, ξ του τοσοτος πόλεμος τος λλησιν κατέστη. Romani quoque frequenter hac praetermissione utun­tur 18, 5in genetivo nominum quae supinorum terminationes ha­bent, ut populi servandi laborat, rei publicae defendendae peri­clitatur, deest causa. Sallustius in Iugurthino: quae postquam gloriosa modo neque belli patrandi cognovit.